روز اول رمضان تنهام
به شوهرم اجبار نمی کنم و کاریش ندارم که روزه می گیره یا نه
ولی خودم امشب باید بیدار شم که امیدوارم خواب نمونم به حق علی
التماس دعا
فردا هم عصرکارم
در ماهی که ملت مرخصی می گیرن برن خرید غید و سفره هفت سین و خونه تکونی من با خودم گفتم من که خونه تکونی ندارم پس مرخصی هم نمیخوام!
حالا نزدیک عیده و من هیچ احساسی ندارم
همش به اون سفره ی هفت سینی فکر می کنم که ندارم و حالشم ندارم
به لکه بزرگ مربای توت فرنگی روی فرش کرم رنگی که خودم شیشه ی مربارا شکوندم
من جز غم و حسرت و خشم چیزی برنداشتم
الانم همونم
یه زن ماتم زده ی وسواس که با خودش میگه رنج های زندگی را برای چی کشید؟ چی نصیبش شد؟
ارشد! ازدواج اول! استخدام رشته ی منحوسش
و وسواس که چنبره زد رو همه چی
یعنی واقعا لقد خلقنا الانسان فی کبد به همین غلیظی بیرخودی بود؟ آخه چیزی هم در پسش نبود، نه گوهری بود که حفط بشه نه دستاوردی که نصیب بشه نهارزشی که...
هیچ...
پ. ن. :مدارک شناسایی خودم و شوهرمو گم کردم و اصلا یادم نبوده که گم کردم و یادم نبوده که فلانجایی با خودم بردم
تو فقط فکرکن به عمق فاجعه!
بعد هم که پیدا شده نفهمیدم که از کجا پیدا شده تا کامل برام توضیح دادن
اینه دستاوردهای زندگی من
اینکه الان جمعه ی بیکاریمه و من اشک دارم
ازخودم
از بودنم
۱۸
اسفند
فکرشو بکن که همه ی هم و غم و فکر و ذکرت این باشه که شیفتهاتو تو ماه رمضون چجوری برداری!
واقعا فکرم اینه
و بعد یاد کتاب جاناتان مرغ دریایی افتادم وقتی که جاناتان مرغ های دیگر را برای تلاششون واسه خورد و خوراک و گرسنگی نکشیدن مذمت می کرد
و با خودم گفتم پیشرفتی نکردم و تو الفبای زندگیم موندم
و چقدر چندش آوره
حالا یه پسر سی و یک ساله شد مسئولمون
کسی که اونقدرها سابقه هم نداره
ولی میشه
چون شیکه آرومه و گروه های خودشو داره
چیزهایی که هیچ کدومشو من ندارم
راستش به نظرم مشکلاتو فقط باید تحمل کرد
حل شدنی نیست
۱۶
اسفند
از خونه ی بابام زدم بیرون
و نزفتم خونه ی خودم
کجام؟ طویله ای که هرروز توش کار می کنم
خودمون همکارا بهش میگیم
اسم دیگرش خونه ی خر هست
اگه خوب و خلوت باشه تازه میشه اصطبل
الان اومدم رو تخت دراز کشیدم
چون شلوغه کسی نمیرسه بیاد اینجا
اگه خلوت بود مطمئنا مجبور بودم زود بزنم بیرون
ولی الان یک ساعت و نیمه اینجام
۱۴
اسفند