بعضی خاطره ها، حتی اگه همه ی احساسشون هم از بین بره، بازم تصویرشون می مونه
خاطرات سال نود و دو، از اونان
لذت بخش های بزرگی که بعد تبدیل به دردهای بسیار شدید شدن
و پس از سال ها، یه تصویر ازشون مونده
تصویری که دیگه حسی از لذت یا درد به همراه ندارند و فقط اگر بهشون فکر کنی و تعمق کنی، حسرت را احساس می کنی
حسرت، بزرگترین و عمیق ترین اندوه دنیاست
دچارِ فیش‌نگار
خاطره مثل زردآلوی خشک شده است که تا در دهن میگذاری، بخشی از مزه ی زردآلو را با خود دارد؛ اما هیچ طراوت و لطافتی درش نیست :)
تسنیم
نه خاطره‌ی بد هم کمرنگ میشه و همیشه به همون قوت اولش نیست. مگر اینکه یه مشکلی باشه.
تسنیم
تو شرایط نرمال تکرار باعث میشه حس اون خاطره بپره، کمرنگ بشه.
تسنیم
من نگفتم، دانشمندا گفتن.
تسنیم
می‌خواستم کل فصلشو برات اسکرین بگیرم بذارم، خیلیاشم گرفتم، ولی آخرش دیدم سیو نشده :|
اگه طاقچه داری، فصل دهم کتاب "چرا می‌خوابیم؟" از متیو واکر رو بخون.
تسنیم
آره، من منظورم یادآوری خاطره بود، نه اینکه دوباره همون اتفاق بیفته.
این دقیقا کارکرد مغزه که به مرور حس رو از خاطرات می‌گیره. وگرنه زیر بار فشار احساسات، چه حس خوب چه بد، له می‌شدیم همه. حداقل خداروشکر که اینطوریه.